Zuidelijk Federaal District

Het zuidelijk Federaal District is een van de zeven federale districten van Rusland. Het administratief centrum is Rostov aan de Don. Oorspronkelijk heette het district Noord Kaukasus, maar op 23 juni 2000 werd de naam veranderd door Poetin omdat de gouverneur van oblast Wolgograd, Nikolaj Maksjuta, had geklaagd dat zijn oblast officieel niet bij het Noord-Kaukasus gebied behoort. Kalmukkië en oblast Astrachan maken daar overigens officieel ook geen deel van uit.

Het district beslaat ongeveer 3,5% van Rusland en is daarmee het kleinste district van Rusland. Het district grenst binnen Rusland aan het Centraal Federaal District en het Wolga Federaal District. Het district heeft verder landgrenzen met Azerbeidzjan, Georgië, Kazachstan en de Oekraine. Het district grenst verder aan de Kaspische Zee en de Zwarte Zee.

Adygea
Adygea is een autonome republiek van de Russische Federatie. Het vormt een enclave binnen Kraj Krasnodar. Adygea werd een autonome oblast in Rusland op 24 augustus 1922. Op dat moment was Krasnodar het administratieve centrum. Vanaf 13 augustus 1928 viel Adygea onder de jurisdictie van Kraj Krasnodar. Majkop de huidige hoofdstad werd het administratieve centrum in 1936 toen de grenzen van de oblast werden veranderd. Op 3 juli 1991 werd Adygea een autonome republiek binnen de Russische Federatie. De eerste president van Adygeya was Aslan Aliyevich Dzharimov, gekozen bij de verkiezingen van 1992.

Geografische positie:
Adygea omvat 7 administratieve gebieden, 2 steden en 5 landelijke regelingen. De grootste rivieren zijn Laba, Belaya, Chohrak, Koeban.
De republiek is gelegen aan de voet van de Kaukasus, met de vlaktes in het noorden en de bergen in het zuiden. Ongeveer 40% van de totale oppervlakte bestaat uit bos.
De bevaarbare rivier Koeban is met een lengte van 870 km een van de belangrijkste rivieren in de regio. Het vormt voor een deel de noordelijke grens van Adygea.
Oppervlakte: 7.600 km². Hoogste punt: Chugush Mountain (3.239 m)

Tijd: + 3,00 GMT

Klimaat: matig continentaal. Gemiddelde temperatuur van Januari -2°C, van Juli + 22°C. De jaarlijkse neerslag is ongeveer 700 mm.

Economie: Hoewel het nu een van de armste delen van Rusland is, heeft het wel een overvloed aan bos en vruchtbare grond. Het gebied staat onder meer bekend om zijn graan, zonnebloemen, thee, en tabak. Er is ook veeteelt (schapen, varkens).
De belangrijkste industrieën zijn: voedsel, hout- en metaalbewerking.
Adygea is verder rijk aan olie en aardgas. Andere aanwezige grondstoffen zijn goud, zilver, wolfraam, ijzer.

Vervoer: - auto (de dichtheid van de wegen is 193 km/1000km2); - rivier (over de rivier Kuban).

Steden: Maykop (164,000 inwoners) Adygeysk (13.000)

De Republiek Dagestan
De Republiek Dagestan is een autonome deelrepubliek van de Russische Federatie, gelegen aan de Kaspische Zee, in de Kaukasus. Dagestan heeft 2.576.531 (2002) inwoners en is met z'n 50.400 km² anderhalf keer zo groot als Nederland. De hoofdstad is Machatsjkala (466.500 inwoners). Dagestan is grotendeels islamitisch en het is het etnisch meest complexe gebied van de Kaukasus en daarmee van heel Europa. Geen enkel volk heeft een meerderheid in Dagestan. De grootste volken zijn, qua inwoneraantal, de Avaren (27,5%), de Dargienen (15,6%) en de Koemyken (12,9%). De Russen maken maar 9,2% uit van de totale bevolking. Het Russisch is wel de lingua franca die het zeer verdeelde gebied bijeenhoudt (tot de negentiende eeuw had het Koemyks deze positie). Het aantal volken bedraagt ruim dertig, en het aantal talen van Dagestan is minstens zo hoog (in veel gevallen, bijvoorbeeld bij de Dargienen, is de taal zo heterogeen, dat van meerdere talen kan worden gesproken). De meeste van deze volken vormen geen meerderheid in hun eigen woongebied of bewonen maar een paar dorpen. De veertien grootste volken genieten officiële erkenning en zijn vertegenwoordigd in de Staatsraad, het hoogste uitvoerende orgaan in de republiek. Naast de twaalf ingetekende volken hebben ook de Kaukasische Tsjetsjenen (in Centraal-Dagestan) en de Perzische Tatten een officiële status. De meeste van deze volken hebben hun voornaamste woongebied in Dagestan. De Azeri, de Tsjetsjenen en de Russen zijn hierop de uitzonderingen, terwijl van alle Lezgienen ongeveer de helft in Dagestan woont (en de rest in Azerbeidzjan, waaraan Dagestan in het zuiden grenst).

Geografische positie:
In het westen grenst Dagestan aan de deelrepubliek Tsjetsjenië, in het noordwesten aan de kraj Stavropol, in het noorden aan de deelrepubliek Kalmukkië, in het oosten aan de Kaspische Zee, in het zuiden aan Azerbeidzjan en in het zuidwesten aan Georgië.
De republiek omvat 41 administratieve gebieden, 10 steden en 18 landelijke regelingen. De belangrijkste rivieren zijn Terek, Sulak, Samur.

Tijd: + 3,00 GMT

Klimaat: droog, continentaal in vlaktes. Er is weinig sneeuw in de winter, is de zomer heet en de droog. Gemiddelde temperatuur van Januari varieert van -5°C in het noorden tot 1°C op het Kaspische laagland (dichtbij delta van de Rivier Samura), gemiddelde temperatuur van Juli is 25°C. De gemiddelde hoeveelheid neerslag is 200-400 mm.

Economie: elektrotechniek, de voedselindustrie (verwerking van vruchten en groenten, wijnbereiding, de visindustrie).De belangrijkste industriële centra - Makhachkala, Derbent, Kaspijsk. Er zijn drie waterkrachtcentrales in de republiek.
Steden: Makhachkala (467,900), Khasavyurt (125.000), Derbent (111.000), Kaspiysk (73.000), Buynaksk (58.000), Kizlyar (47.000), Kizilyurt (44.000), Izberbash (38.000), Dagestanskiye Ogni (28.000), yuzno-Sukhokumsk (<10.000).

Ingush (Ingoesjetië)
Ingush is de kleinste autonome republiek van de Russische Federatie en is gesitueerd in de noordelijke Kaukasus. Het ligt ingeklemd tussen de buurrepublieken Tsjetsjenië in het oosten en zuiden en Noord-Ossetië in het westen. De hoofdstad is sinds juli 2003 Magas (daarvoor: Nazran) en er wonen ongeveer 210.000 mensen op een oppervlakte van circa 4.600 km². De Ingoesjeten zijn nauw verwant aan de Tsjetsjenen en spreken dan ook een aan het Tsjetsjeens verwante taal; Ingoesjetisch (of Ingoesj), die behoort tot de Kaukasische talen en die naast Russisch de officiële taal is binnen het gebied. Ingoesjetië maakt sinds 1810 deel uit van Rusland. Van 1921 tot 1924 was het een onderdeel van de Sovjet-Bergrepubliek, die toen werd opgericht in de Kaukasus. De Ingoesjetische autonome oblast werd gevormd in 1924. Van 1934 tot 1992 was het verenigd met het aangrenzende Tsjetsjenië, waarmee het samen de Tsjetsjeens-Ingoesjetische ASSR vormde, met uitzondering van een korte periode gedurende de Tweede Wereldoorlog. Gedurende de Tweede Wereldoorlog werden de Ingoesjeten door Stalin beschuldigd van samenwerking met de nazi's en hij deporteerde hierop de gehele populatie naar Centraal-Azië. Hun autonome territorium werd opgeheven en het Prigorodni-district werd bij Noord-Ossetië gevoegd. Nadat de Ingoesjeten in de jaren 50 waren gerehabiliteerd en toestemming hadden gekregen om huiswaarts te keren, bleef Prigorodni deel uitmaken van Noord-Ossetië en de teruggekeerde Ingoesjeten kregen te maken met aanzienlijke vijandigheden van de Osseten die zich ondertussen in het gebied hadden gevestigd.

De spanningen explodeerden na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie; de noordelijke Kaukasus was de plek waar zich het eerste grootschalige etnische geweld afspeelde, dat de Russische Federatie parten ging spelen. Tsjetsjenië verklaarde zichzelf in 1992 eenzijdig onafhankelijk van Rusland en sindsdien vormt Ingoesjetië een aparte autonome republiek. Eind oktober 1992 werden tienduizenden Ingoesjeten in het Noord-Ossetische Prigorodni district gedwongen hun huizen te verlaten. Deze vluchtelingen vormen sindsdien een groot probleem voor de Ingoesjetische regering, die al werden geconfronteerd met een woekerende werkloosheid (meer dan 50 %), een zich verergerende ecologische crisis, een hoge concentratie Russische troepen, die hier gelegerd zijn in verband met de oorlog in het aangrenzende Tsjetsjenië en daarbij ook nog een stroom Tsjetsjeense vluchtelingen. Ook al zijn er enkele afspraken gemaakt met Noord-Ossetië over de Ingoesjetische vluchtelingen, het conflict is hiermee nog niet opgelost.

Geografische positie:
De gebiedsgrenzen aan Noordelijke Ossetia, de Tchetcheense Republiek en Georgië. De grootste rivieren Terek, Assa, Sunzha.

Tijd: + 3,00 GMT

Klimaat: Gemiddelde temperatuur van Januari -2,3°C, van Juli + 21,5°C. De jaarlijkse neerslag maximaal tot 1200 mm.

Economie: De belangrijke industrieën zijn oliewinning, olieraffinage, licht en de voedselbereidingsindustrie. Doordat er weinig natuurlijke hulpbronnen beschikbaar zijn, met uitzondering van mineraalwater, is Ingoesjetië tot een vrije handelszone verheven. De lokale overheid overweegt om het toerisme te ontwikkelen, maar dit is problematisch in verband met de gespannen politieke situatie in de regio.

Vervoer: auto.

Steden: Nazran (129,700), Malgobek (55.000), Karabulak (32.000), Magas (<10.000).

Kabardino-Balkarië
Kabardino-Balkarië is een autonome republiek in Rusland. Kabardino-Balkarië is genoemd naar twee volken: de Kabardijnen (48% in 1989), die een Circassische, Noordwest-Kaukasische taal spreken en in het steppeachtige oosten wonen, en de Balkaren (9,4%), die een Turkse taal spreken en in het bergachtige westen wonen. Beide talen worden ook wel samengenomen onder Karatsjai-Balkaars. Beide volken zijn islamitisch. 32% van de bevolking was in 1989 Russisch en het Russisch is de derde officiële taal van de republiek.

Kabardije, het vlakke gebied aan weerszijden van de Terek, ging in de zestiende eeuw onder invloed van het Krimkanaat over op de islam, maar stelde zich in diezelfde eeuw onder de bescherming van het christelijke Rusland. Onder invloed van de Russisch-Turkse oorlogen werd het in 1739 onafhankelijk (Verdrag van Belgrado) en in 1774 definitief Russisch (Verdrag van Küçük Kaynarca). Balkarië kwam in 1827 in Russische handen.

Na de Oktoberrevolutie werd in 1921 de Autonome Provincie Kabardije opgericht, die in 1922 de Kabardino-Balkaarse Autonome Provincie werd. In 1936 kreeg deze de status van Autonome Sovjetrepubliek (ASSR), en dat bleef het tot de liquidatie van de Sovjetunie in 1992, met dien verstande dat de Balkaren tussen 1944 en 1957 uit de naam van de republiek verdwenen.

In april 1944 werden namelijk alle Balkaren op last van Stalin naar Centraal-Azië gedeporteerd, een lot dat zij deelden met de Tsjetsjenen, de Krimtartaren en enkele andere volken, die alle werden beschuldigd van collaboratie met de Duitse bezetters. Na hun rehabilitatie in 1957 konden zij terugkeren.

Geografische positie:
Kabardino-Balkarië is gelegen in Zuid-Rusland in de noordelijke Kaukasus en begrensd door Georgië, de autonome republieken Noord-Ossetië en Karatsjai-Tsjerkessië en de Kraj Stavropol. De oppervlakte bedraagt 12,500 km² en het inwonertal is ongeveer 930.000. De hoofdstad is Naltsjik. In het uiterste zuidwesten van Kabardino-Balkarië bevindt zich de hoogste berg van Europa, de Elbroes (5.643 meter).

De republiek omvat 9 gebieden, 7 steden, 4 landelijke regelingen. De grootste rivieren zijn de Terek, Malka, Baksan, Cherek.

Tijd: + 3,00 GMT

Klimaat: continentaal. De gemiddelde temperatuur van Januari strekt zich van -4°C (op vlakte) uit aan -12°C (in bergen), van Juli van + 23°C + 4°C. De jaarlijkse neerslag varieert van 500 tot 2000 mm.

Economie: De belangrijke industrieën zijn werktuigbouw, metallurgie, voedselbereidingsindustrie, metselwerk. Voorziet de waterkrachtcentrale van Baksanskaja republiek van stroom. De hoofd industriële centra zijn Nalchik, Tyrnyauz, Prohladny.

Vervoer: De auto, spoorwegvervoer de dichtheid van wegen is 195 km/1000km2.

Steden: Nalchik (274.000), Prokhladny (65.000), Baksan (33.000), Nartkala (29.000), Tyrnyauz (28.000), Mayskiy (27.000), Terek (21.000), Chegem (16.000).

Kalmukkië(Kalmykia)
Kalmukkië is een autonome deelrepubliek van de Russische Federatie, gelegen aan de Kaspische Zee. Het grenst in het zuiden aan Dagestan en in het noordoosten aan Kazachstan. Het is de enige boeddhistische staat in Europa. Hoofdstad is Elista. De officiële talen zijn het Kalmuks en het Russisch. De Kalmukken zijn grotendeels afstammelingen van Mongoolse nomaden die zich hier in de 17de eeuw vestigden. De bevolking werd na de Tweede Wereldoorlog door Stalin massaal gedeporteerd naar Siberië. Ongeveer de helft keerde na ruim twintig jaar weer terug.

Geografische positie:
Kalmukkië is gelegen in het zuidoosten van het Europese deel van Rusland. De oblast grenst aan het grondgebied Volgograd, Astrakhan, Rostov , Stavropol en Dagestan. Kalmukkië omvat 13 administratieve gebieden en 3 steden. Kalmukkië bestaat vooral uit steppegrond en woestijn.

Tijd: + 3,00 GMT

Klimaat: matig continentaal. Gemiddelde temperatuur van Januari -7°C, Juli + 25°C. Jaarlijkse neerslag ligt tussen de 170 tot 400 mm.

Economie: De basisindustrieën zijn de lichte en voedselbereidingindustrie, productie van bouwmaterialen. De hoofd industriële centra zijn Elista, Lazan, Gorodovikovsk. De belangrijke tak van landbouw - het veefokken (het fokken van fijn-wolschapen en rundvlees veehouderij.

Vervoer: De spoorweg, auto, de dichtheid van wegen 29 km/1000 km2, vliegtuig.

Steden:
Elista (105,300 inwoners), Lagan (16.000), Gorodovikovsk (11.000).

Karatsjai-Tsjerkessië (Karachay-Cherkessia)
Karatsjai-Tsjerkessië is een autonome republiek binnen de Russische Federatie. Gelegen op de noordhelling van de westelijke Kaukasus, tussen de autonome republiek Kabardino-Balkarië in het oosten en de rest van de Russische Federatie in het noorden en westen, vlak ten zuiden van de belangrijkste Zuid-Russiche stad Stavropol. In het zuiden grenst het aan Georgië, waarvan grotendeels aan de onofficiële onafhankelijke republiek Abchazië. De republiek omvat 8 administratieve gebieden, 4 steden en 9 landelijke regelingen. De grootste rivieren zijn Kuban, Teberda, Bolschoy Zelenchuk, Urup.

Tijd: + 3,00 GMT

Klimaat: continentaal. Gemiddelde temperatuur van Januari -5°C, van Juli + 22°C. De jaarlijkse neerslag strekt zich van 550 tot 2500 mm uit.

Economie: De belangrijke industrieën zijn de chemische industrie, werktuigbouw, voedsel en de lichte industrie. De belangrijkste industriële centra zijn Cherkessk, Karachaevsk, Mednogorsk.

Vervoer: auto, de dichtheid van wegen is 134 km/1000km2, vliegtuig.

Steden: Cherkessk (117,500), ust-Dzheguta (32.000), Karachaevsk (21.000), Teberda (<10.000)

Noord-Ossetië (Alanië)
Noord-Ossetië of Alanië is een autonome republiek binnen de Russische Federatie, gesitueerd in de noordelijke Kaukasus. De Ossetische populatie is vrijwel geheel christelijk, met enkele kleine moslim minderheden. Het Ossetisch is binnen het gebied naast het Russisch de officiële taal en behoort tot de Iraanse talen. De republiek heeft ongeveer 740.000 inwoners, de oppervlakte bedraagt ongeveer 8.000 km² en de hoofdstad is Vladikavkaz. In de republiek leven aan het begin van de 21ste eeuw, ongeveer 415.000 Osseten en 200.000 Russen. Er bevonden zich ook aanzienlijke aantallen Ingoesjeten, deze zijn echter na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie en het uitbreken van etnische onrusten, massaal vertrokken naar het naburige Ingoesjetië.

Geografische positie:
Het ligt ingeklemd tussen de buurrepublieken Kabardino-Balkarië in het westen, Ingoesjetië in het oosten en Tsjetsjenië in het zuidoosten. In het zuiden grenst het aan Georgië, waarvan een groot deel aan de feitelijk onafhankelijke autonome regio Zuid-Ossetië. De republiek bestaat voor een groot deel uit de bovenste vallei van de rivier de Terek. De administratief-territoriale afdeling van republiek omvat 8 districten, 6 steden, 7 regelingen van stadstype en 191 landelijke regelingen. De grootste rivieren - Terek en zijn toevloed: Uruh, Ardon.

Tijd: + 3,00 GMT

Klimaat: gematigd continentaal. Gemiddelde temperatuur van Januari: -4.3°C. Gemiddelde temperatuur van Juli: + 24. °C

Economie: zware industrie wordt gevormd door vooral non-ferro metallurgie. De ondernemingen van Russische militair-industriële complex is een ander belangrijk gebied van de industrie. 230 industriële ondernemingen van dergelijke industriële centra zoals Vladikavkaz (de hoofdstad van de republiek), Beslan, Mozdok, Alagir. Verder vind er verwerking van lood, zink, zwavelachtig zuur, speciaal procesmateriaal voor elektronica en instrument makend, apparaten van nachtvisie, polymere materialen, electrolamps, gaskooktoestellen, vaste legeringen, klokken, meubilair. Agricultuur wordt hoofdzakelijk vertegenwoordigd door korrel het groeien te tuinieren en veehouderij.

Vervoer: De lengte van spoorweglijnen is 149 km. Er is een moderne luchthaven "Vladikavkaz", auto.

Steden: Vladikavkaz (320,100 inwoners), Mozdok (44.500), Beslan (36.500), Alagir (24.100), Ardon (17.900), Digora (12.000).

Tsjetsjenië
Tsjetsjenië is een autonome republiek van de Russische Federatie, gelegen in de noordelijke Kaukasus en maakt deel uit van het Zuidelijk Federaal District.
Tsjetsjenië kwam halverwege de negentiende eeuw ondanks felle tegenstand in Russische handen. In 1921 werd het een onderdeel van de autonome Republiek der Bergvolken. Een jaar later kregen de Tsjetsjenen een autonome regio, die in 1934 werd verenigd met die van de Ingoesjeten en die in 1936 de status van ASSR kreeg.
Deze ASSR werd in 1944 opgeheven, toen op last van Stalin de Tsjetsjenen en Ingoesjeten collectief naar Centraal-Azië werden gedeporteerd, omdat zij zouden hebben gecollaboreerd met de nazi's. In 1957 werd de Tsjetsjeens-Ingoesjetische ASSR heropgericht en konden de gedeporteerden terugkeren.

Na het uiteenvallen van USSR grepen de Tsjetsjenen hun kans. Dit was het moment om los te komen van Rusland. Doedajev wordt de eerste president van Tsjetsjenië en verklaart Tsjetsjenië zelfstandig. De Russische president Jeltsin is het hier niet mee eens. Hij stuurt soldaten naar de Tsjetsjeense hoofdstad Grozny. Tot heftige gevechten komt het niet, de Russen gaan na drie dagen weer terug. In 1994 is de maat vol. Rusland beschuldigt Tsjetsjenië ervan dat ze terroristen in hun land toelaten. President Jeltsin stuurt opnieuw soldaten naar Tsjetsjenië. De Russen rijden met tanks de hoofdstad Grozny binnen. Ze gooien met bommen en veel gebouwen gaan kapot. Er blijft weinig van Grozny over. De Russen zijn weer de baas in Tsjetsjenië. Dat laten de Tsjetsjenen niet op zich zitten. En zo begint de oorlog tussen Rusland en Tsjetsjenië. In 1995 bezetten Tsjetsjeense rebellen een Russisch ziekenhuis. Ze gijzelen duizenden mensen die in het ziekenhuis liggen. Er vallen veel doden bij deze bezetting. De actie is in het voordeel van de Tsjetsjeense rebellen. De Russen trekken weer terug uit Tsjetsjenië. Maar president Jeltsin wil nog steeds de baas blijven in Tsjetsjenië en geeft de inwoners van Grozny 48 uur de tijd om de stad te verlaten voordat de bommen de stad zullen verwoesten. De inwoners vluchten weg. De Tsjetsjenen zijn bang om door de Russen opgepakt te worden. De gevangenen worden door de Russen gemarteld. Zo hopen de Russen de Tsjetsjeense rebellen aan het schrikken te maken. En zo gaat het inmiddels al jaren. Rusland wil de baas zijn in Tsjetsjenië, maar de Tsjetsenen willen niet meer bij Rusland horen. Om hun zin te krijgen, houden Tsjetsjeense rebellen steeds vaker mensen gevangen. Inmiddels zijn vele honderden Russen door de Tsjetsjenen gegijzeld geweest. Bekendste voorbeelden zijn de gijzeling in het theater van Moskou en de gijzeling in een school in het zuiden van Rusland. Bij beide gijzelingen kwamen honderden mensen om het leven. Op de school zelfs heel veel kinderen.

Geografische positie:
Het gebied grenst aan het land Georgië in het zuiden en aan drie andere autonome republieken van de Russische Federatie: Dagestan (ten oosten en noordoosten), Ingoesjetië (ten westen) en Noord-Ossetië (ten zuidwesten). In het noordwesten grenst het aan de kraj Stavropol. Door het gebied stromen drie belangrijke rivieren: Terek , Sunzja , Argun.

Tijd: + 3,00 GMT

Steden: Grozny (224.000 inwoners), urus-Martan (39.600), Schali (25.000) Argun (24.400), Gudermes (16.600)

Krasnodar
Krasnodar is een kraj in de Russische Federatie. Hoofdstad is de gelijknamige stad Krasnodar. De meeste mensen wonen in het stroomgebied van de rivier Koeban, traditioneel Kozakken-land. Koeban-Kozakken worden tegenwoordig beschouwd als etnische Russen. Een andere aanzienlijke minderheid zijn de Armeniërs, die hier al sinds de 18de eeuw zijn komen wonen. Ook wonen er nog een klein aantal etnische Assyriërs in het dorp Urmia, die ook nog steeds Assyrisch spreken.

Geografische positie:
Krasnodar grenst klokwijs gezien aan Oekraine (waarvan het gescheiden wordt door de Straat van Kertsj en de Zee van Azov), de oblast Rostov, de kraj Stavropol, de autonome republiek Karatsjai-Tsjerkessië, en de opstandige deelrepubliek Abchazië van Georgië. Binnen de eigen grenzen ligt de autonome republiek Adygea. In het zuiden ligt Krasnodar aan de Zwarte Zee, met de belangrijkste haven (Novorossiysk) en vakantie-oord (Sotsji) in dit deel van Rusland. Het grondgebied omvat 45 gebieden, 28 steden, 28 regelingen. De belangrijkste rivier is Kuban . Er zijn gesloten meren, het grootst waarvan Krasnodarskoye vodochranilichshe is.

Tijd: + 3,00 GMT

Klimaat: meestal matig continentaal, bij de subtropische kust van de Zwarte Zee -. Gemiddelde temperatuur van Januari - 3-5°C, Juli - + 22-24°C. Jaarlijkse neerslag - 400 - 600 mm in het vlakke deel en tot 3242 mm en meer - in hooglanden.

Economie: Er zijn reserves van olie, aardgas, mergel, marmer, kalksteen, zandsteen, grint, kwartszand, rotszout. Het grondgebied van Krasnodar - is het oudste olieproducerende gebied van Rusland. Olieproductie die in 1864 is begonnen. De basisindustrieën zijn - werktuigbouw (productie van werktuigmachines, landbouwmachines, compressoren), de voedselbereidingindustrie, olieraffinaderij, de lichte industrie, faienceproductie, vervaardiging van bouwmaterialen. Het grondgebied van Krasnodar is één van de belangrijkste landbouwgebieden van het land.

Vervoer: auto, vliegtuig, trein, bus, De belangrijkste zeehavens zijn - Novorossisk, Tuapse.

Steden: Krasnodar (646,800 inwoners), Sotchi (329,800), Novorossiysk (233,900), Armavir (196,900), Eysk (88.800), Kropotkin (87.000), Tikhoretsk (69.000), Tuapse (69.000), Labinsk (68.000), slavyansk-Na-Kubani (66.000), Krymsk (59.000), Anapa (58.000), Beloretschensk (57.000), Gelendzhik (57.000), Timashyovsk (55.000), Kurganinsk (53.000), ust-Labinsk (45.000), Korenovsk (43.000), Apsheronsk (37.000), Temryuk (37.000) Gulkevichi (36.000), Abinsk (36.000), primorsko-Akhtarsk (35.000), Novokubansk (33.000), Goryachiy Klyuch (29.000), Khadyzhensk (21.000).

Stavropol
Stavropol is een kraj in de Russische Federatie. Hoofdstad is Stavropol.
De kraj ligt nabij de Kaukasus en grenst aan verscheidene kleine Kaukasusrepublieken, waaronder Tsjetsjenië. In de Middeleeuwen voerden talrijke handelsroutes door deze regio. De kraj beschikt over vele kuuroorden waar vaak ook mineraalwater wordt gewonnen. Het bekendste kuuroord is Kislowodsk. Voorts liggen in deze regio ook een aantal belangrijke pijpleidingen waarmee olie uit het zuiden van Rusland wordt getransporteerd.

Geografische positie:
Stavropol wordt begrenst door Krasnodar aan het westen, de republiek van Dagestan in het oosten, en de republieken van karachay-Cherkessia, Tchetchenië, Ingushetia, Alania (Noord-Ossetië), en Kabardino-Balkarië in het zuiden. De belangrijkste rivieren zijn Kuban , Kuma, Yegorlyk.

Tijd: + 3,00 GMT

Klimaat: berg klimaat. Gemiddelde temperatuur van Januari: -4.4°C, Juli: + 22°C. Gemiddelde jaarlijkse neerslag van 300 tot 650 mm.

Economie: De economie van de regio drijft vooral op landbouw, industrie (machinebouw en levensmiddelenindustrie) en toerisme. De belangrijkste industriële centra zijn: Stavropol, Pyatigorsk, Nevinnomyssk, Neftekumsk, Budennovsk, Georgievsk, Lermontov. Het grondgebied van Stavropol is een belangrijk landbouwgebied. Dergelijke culturen zoals het graan, tarwe, zonnebloem, suikerbiet worden hier gekweekt. Het groeien en de wijnbouw van het fruit worden ook ontwikkeld.

Steden: Stavropol (358,600 inwoners), Pyatigorsk (140,3) Nevinnomysk (132,1) Kislovodsk (129,8) Yessentuki (99.7) Mineralnye Vody (76.5) Georgievsk (67.6) Budyonnovsk (63.9) Mikhaylovsk (51.4) Blagodarny (10) Zheleznovodsk (10) Zelenokumsk (10) Izobil'ny (10) Ipatovo (10) Lermontov (10) Neftekumsk (10) Novoaleksandrovsk (10) Novopavlovsk (10) Svetlograd (10)

Astrachan
Astrachan het administratief centrum en enige plaats is de stad Astrachan en deze heeft een inwoneraantal van ongeveer 508.000. De oppervlakte van de oblast is ongeveer 44.100 km². De huidige oblast ontstond op 27 december 1943.

Geografische positie:
Astrachan grenst aan de Kaspische Zee en ligt aan de onderloop van de rivier de Wolga. De oblast heeft grenzen met Kazachstan en binnen Rusland met de autonome republiek Kalmukkië en oblast Wolgograd. Het gebied is grotendeels vlak en ligt voor een deel onder de zeespiegel (-3 tot -30 meter). Het gebied omvat 11 gebieden, 6 steden en 11 stedelijke dorpen. De belangrijkste rivieren zijn de Volga en Akhtuba.

Tijd: + 3,00 GMT

Klimaat: Het klimaat is vochtige continentaal, Gemiddelde temperatuur van Januari van -10°C (in het Noorden) tot -6°C (in Zuiden). Gemiddelde temperatuur van Juli over + 25°C. Gemiddelde neerslag is ongeveer 200 mm per jaar.

Economie:Leidendde industrieën - de voedselbereidingindustrie (vissen, vlees, melk en zoute productie), de lichte industrie, werktuigbouw (scheepsbouw en schipreparatie), de chemische en petrochemische industrieën. De industriële centra, Astrakan, Akhtubinsk, Narimanov, Aksaraysky, Rode Barrikady.
De economie bestaat al sinds de 4de eeuw uit visserij, waarbij op steur, sterlet, beluga en kaviaar wordt gevist in de rivier de Wolga. Binnen de regio is men sterk gespecialiseerd in de verwerking van deze vis. Verder bevinden zich een aantal gas-en olievelden in het gebied, waaruit momenteel wordt gewonnen en waarvan er nog steeds meer worden ontdekt. De gelijknamige stad is een goed ontwikkelde industrie-en havenstad die vooral exporteert naar Iran. Naar tonnage gemeten is het de tweede haven van Rusland. De stad heeft de economische crisis van de jaren '90 goed doorstaan en de regio behoort tot een van de sterkst ontwikkelde regio's van het land.

Vervoer: rivier en overzees vervoer (haven in Astrakan); auto (dichtheid van autosnelwegen van 56 kms/1000km2; trein, vliegtuig.

Steden: Astrakan (508,400 inwoners), Akhtubinsk (49.700), Znamensk (38.600), Kharabali (19.100), Kamyzyak (15.800), Narimanov (12.300).

Volgograd (Wolgograd)
Wolgograd is een oblast binnen de Russische Federatie. Wolgograd is de gelijknamige hoofdstad. Andere belangrijke steden zijn Voltsjki, Kamytsjin en Michailovka

Geografische positie:
De oblast ligt in het zuidoosten van de Oost-Europese vlakte, en grenst in het oosten aan Kazachstan, De Wolga en de Don stromen door het gebied, dat door een sterk landklimaat weinig neerslag kent.

Economie: Belangrijke industrieën zijn de metaalbewerking, aardolieraffinaderij en chemische industrie. Dat leidt wel tot zware milieuvervuiling in Volgograd en omgeving.

Tijd: + 3,00 GMT

Steden: Volgograd (1015.000 inwoners), Volzhskiy (314,700), Kamyshin (129.000), Mikhaylovka (57.800), Dubovka (<10.000), Zhirnovsk (<10.000), Kalach-Na-Donu (<10.000), Kotelnikovo (<10.000), Kotovo (<10.000), Krasnoslobodsk (<10.000), Leninsk (<10.000), Nikolaevsk (<10.000), Novoanninskiy (<10.000), Pallasovka (<10.000), Petrov Val (<10.000), Seraphimovitsch (<10.000), Surovikino (<10.000), Uryupinsk (<10.000), Frolovo (<10.000).

Rostov
Rostov is een oblast in het Zuidelijk Federaal District van de Russische Federatie. Hoofdstad is Rostov aan de Don, dat sinds 2002 ook de hoofdstad is van het Zuidelijk Federaal District.

Geografische positie:
Het gebied bestaat uit 42 streken, 16 districten (8 van hen in Rostov - Na-donu), 22 steden, 37 landelijke regelingen. De oblast Rostov grenst aan de Oekraine in het westen en de autonome republiek Kalmukkië in het oosten. Aangrenzende oblasten zijn Wolgograd en Voronezj in het noorden. In het zuiden grenst het aan de krajs Krasnodar en Stavropol. De rivier de Don, een van Europa's grootste rivieren, heeft zijn benedenloop in deze oblast

Tijd: + 3,00 GMT

Klimaat: gematigd continentaal klimaat. Gemiddelde temperatuur in Januari -5.1°C. in Juli + 24.7°C.

Economie:
De belangrijkste industrieën van Rostov zijn de landbouw, voedselverwerking, zware industrie, steenkool, autofabricage, elektrische locomotieven, stoomketels, materiaal voor kerncentrales, metaalvorming werktuigmachines, lichte industrie (kleding, schoen en de textielindustrie), voedselindustrie , banketbakkerij, tabak en de fruitverwerkingindustrie, ijzerhoudende metallurgie (productie van metaalpoeder, staalpijpen), non-ferro metallurgie (productie van elektroden), chemisch en petrochemisch (de verfindustrie, de organische synthese-industrie).

Steden: Rostov-Na-Donu (1.1miljoen inwoners), Taganrog (284,300), Schakhty (225,400), Novocherkassk (177,900), Volgodonsk (168,500), Bataysk (109,300), Novoshakhtinsk (105,200), Azov (87.900), Belaya Kalitva (49.700), Krasny Sulin (47.800), Millerovo (42.000), Aksay (35.000), Morozovsk (29.000), Zverevo (28.000), Zernograd (28.000), Semikarakorsk (25.000), Proletarsk (20.000), Konstantinovsk (18.000), Tsimlyansk (16.000).